Czasami jako rodzice bywamy niecierpliwi. Chcielibyśmy by nasze działania wychowawcze przynosiły wymierne efekty, najlepiej taki płynny rozwój, który dałby się jeszcze zaplanować w czasie. A dzieci rozwijają się skokowo. Bardzo mocno doświadczyłam tego na przestrzeni dwóch ostatnich lat. Choć oczywiście znałam ten fakt rozwoju skokowego, to bardzo długo nie mogłam doczekać się pewnych zmian w zachowaniu mojego synka. Tysiące razy przypomnień, rozmów, specjalnych zabaw ukierunkowanych na dany efekt – i nic. Trudności dostrzegaliśmy my w domu, mówiłam nam o nich szkoła. Ba! Nawet zostaliśmy skierowani do specjalistów, żeby wsparli rozwój synka w danej dziedzinie. Poszliśmy do specjalistów, zaczęliśmy jakiś proces…
-
-
Kolejny lockdown nie oszczędził nas na poziomie emocjonalnym. Ciągłe przebywanie tylko w gronie rodziny jest darem, ale wcale nie łatwym do przyjęcia. Wychodzi na jaw zmęczenie, nie spełnione oczekiwania, napięcie. A cała ta kumulacja ostatecznie owocuje coraz trudniejszymi relacjami z dziećmi. Chcąc jednak nie skupiać się na tym co złe, ale szukając inspirujących przykładów trafiłam na książkę o rodzicach św. Tereski z Lisieux. To, co do głebi mnie poruszyło, to fakt, że nie mieli łatwego i radosnego rodzicielstwa. W dodatku było ono bardzo podobne do życia wielu z nas. Dlaczego? Oboje pracowali i to czasem od bladego świtu do późnych godzin nocnych. Choć…
-
Dostałam ją około 11:30. Robiłam właśnie spóźniony obiad dla dzieci… ale jak już „się gotował” mogłam zacząć czytać… potem każdą wolną minutę spędzałam na czytaniu dopóki nie doszłam do ostatniej kartki… o 0:30. Co to za książka, od której nie mogłam się oderwać? „Cesarzowa rodzi w domu” Anny Powideł. Nie mogłam przerwać czytania, bo od pierwszych słów mocno rezonowała z moim sercem. Opowiada o wielkim kobiecym pragnieniu rodzenia. O sercu otwartym na Boży głos i pragnącym dawać życie. Autorka tak pisze o swoim dziele: „Inspirująca historia o kobiecości i macierzyństwie. O pragnieniach serca i odwadze, by za nimi podążać. Dawniej…
-
Czego potrzebują dzieci, zarówno małe jak i dorosłe? Zdrowej, mocnej, mądrej mamy, która zna siebie i swoje ciało, która wie dużo i może poradzić. Jest to wielki komfort fizyczny i psychiczny, mieć też taką mamę za 20 lat. Kiedy dorosłe dzieci spokojnie mogą żyć swoim życiem i się rozwijać, kiedy czują mocny tył i mają kogo się zapytać o ważne rzeczy życiowe. Za 20 lat nasze córki, synowe, wnuczki będą w tej samej sytuacji: zmęczone, po porodzie, nie radzące sobie, z bólem pleców, z przestawioną miednicą, z rozregulowanym trawieniem, z problemami w KP… By poradzić sobie z jakimkolwiek problemem od…
-
Za nami Niedziela Świętej Rodziny. Od kiedy jesteśmy w Domowym Kościele wiemy, że jest to nasze szczególne święto. Wiemy. Ale nigdy nie miało to dla nas osobiście jakiegoś szczególnego znaczenia. W tym roku bp. Wiesław Śmigiel zachęca do odnowienia przyrzeczeń małżeńskich. Pisze: „W przeżywaniu miłości ludzie wierzący otrzymali także szczególną pomoc, którą jest sakrament małżeństwa. Jest on „darem dla uświęcenia i zbawienia małżonków” oraz „stałym przypomnieniem dla Kościoła tego,co dokonało się na Krzyżu”, bowiem małżonkowie „wzajemnie dla siebie i dla dzieci są świadkami zbawienia” (papież Franciszek, Amoris laetitia, nr 74) Pracując w poradni, często spotykam się ze stwierdzeniem, że dla…
-
Wczesna Komunia – nasze doświadczenie pogłębienia więzi duchowej z Panem Bogiem i więzi rodzinnej z dzieckiem. Kim jesteśmy? Kasia i Kamil: Jesteśmy małżeństwem z trójką dzieci : Ewką, Kinią i Jankiem. Obie córki przystąpiły do I Komunii Świętej w wieku 7 lat. Syn rozpocznie przygotowanie w tym roku, by przyjąć Pana Jezusa do serca w wieku 8 lat. Kinga i Marcin: My jesteśmy małżeństwem od 7 lat. Mamy dwójkę dzieci na ziemi i jedno w niebie. Nasza najstarsza córeczka – Joasia, w tym roku przystąpiła do I Komunii Świętej w wieku 6 lat. Skąd w ogóle pomysł i dlaczego akurat…
-
Wakacje dawno temu się skończyły, a probleny zdrowotne uniemożliwiły mi opowiedzenie Wam, jak się udały nasze wakacyjne plany. Dlatego choć za oknem zimno i zacina deszcz wrócę jeszcze na chwilę myślami do gorących wakacyjnych chwil. Tym razem będzie to prawie fotorelacja. Mam nadzieję, że Was zaciekawi i zainspiruje na przyszłość. Udało nam się osiągnąc w te wakacje niesamowicie wiele. Było: ?? oswajanie ze zwierzakami – konie, kozy i psy Ponieważ jest to u nas w rodzinie temat trudny, każde osiągnięcie jest na wagę złota. Przyglądaliśmy się kozom i kurom w Bartniku Sądeckim, a u naszych miłych przyjaciół próbowaliśmy pobyć w…
-
Jadąc w zeszłym roku nad morze nie spodziewałam się, że w natłoku kolorowych atrakcji moje dzieci z trudem zauważą piękno morza. Zawiedziona tym postanowiłam zadbać o to, by lody, gadżety z automatów, baseny z piłeczkami i tym podobne atrakcje nie odebrały moim dzieciom radości z poznawania piękna naszego kraju. Co ważne, co piękne Różni rodzice mają różne podejścia wychowawcze. Każda rodzina ma inne potrzeby, oczekiwania. My chcemy zaszczepić w naszych pociechach miłość do Ojczyzny i ukazać im piękno świata, który Bóg dla nas stworzył. Chcemy pokazać im niezwykłość świata przyrody. Nauczyć (ich, ale przy tym i siebie) rozróżniania gatunków drzew,…
-
Wróciliśmy z wyjazdowego weekendu. Mieliśmy wreszcie odpocząć. Przyroda. Spacery. Przecież wiadomo, że dzieci uwielbiają ruch na świeżym powietrzu. Wieczór tylko dla nas, bo dzieci wybiegane na dworze słodko zasną. Ale było inaczej… Często doświadczam tego, że kiedy moje plany nie spełniają się czuję gorycz, rozczarowanie, złość. Kiedy oczekuję czegoś przyjemnego, radosnego, a zamiast tego pojawia się trud, zmęczenie, to dużo trudniej jest mi dostrzec w całej sytuacji dobro. A przecież ono tam jest. Tylko moje oczy patrzą przez okulary rozczarowania. Oczekiwania, jak sama nazwa wskazuje, pojawiają się, gdy na coś czekamy. Czekamy i wyobrażamy sobie, że będzie. Więc nie jest…
-
Nie jest łatwo być mamą. Jeszcze trudniej być mamą chorych dzieci. Krążenie między kolejnymi dawkami lekarstw, posiłkami i coraz bardziej znudzonym potomstwem, bez szansy wyjścia na świeże powietrze, może pokonać najbardziej cierpliwą mamusię. Ale i na to jest sposób… Za nami już 4 miesiące ciągłych chorób. Może nie bardzo poważnych (dzięki Ci, Boże!) Ale bardzo długich, męczących i frustrujących . Te długie tygodnie aresztu domowego z kaszlącymi Skarbami zmusiły mnie do poszukiwania rozwiązań. 1. Otwórz umysł: zobacz zabawki tam, gdzie ich nie ma. Znudzenie przybierało już straszne rozmiary. Wszystko wskazywało na to, że ” Mamoooo, ale ja się nudzę!”…